Martxoaren 14an 19:00etan argazki erakusketa berri baten inaugurazioa izan genuen, liburu aurkezpena, eta zuzeneko musika emanaldiarekin
Erakusketa mistoa da: alde batetik, argazki digitalak eta, bestetik, Adimen Artifizialaren bidez prozesatutako irudiak.
Bi kasuetan, gizakiaren eta lurraren arteko harremana aurkezten da, naturaren eta hura ulertzeko moduaren artekoa, baina hiru argazki-estilo desberdinetatik ikusita.
Oraingo honetan, erakusketa “Gipuzkoako Argazkilaritza Artistiko Garaikidea” FACOGI elkartearena da.
Carmen Verde
Hiri-paisaiak nahiz paisaia naturalak harrapatzen ditu. Zuhaitzekiko lilura handia sentitzen du, eta gure eguneroko errutinan oharkabean pasatzen diren xehetasunak aurkitzea maite du. Gainera, izugarri gozatzen du autotik argazkiak ateratzen, irudiari transmititzen zaion mugimendua oso interesgarria baita eta ikuspuntu desberdina izateko aukera ematen baitio.
Bere argazkiekin, ikuslea mundu errealetik kanpora eraman nahi du. Zoritxarrez, mundu hau kaosez eta zarataz beteta dago, eta, beraz, bere irudien bidez lasaitasuna eta bakea transmititu nahi ditu, une batez errealitatea ahaztea ahalbidetuz.
Bestelako errealitate bat ikusten du, baina ez dago ziur horrela ikusten duen ala errealitateak berak nahi duen horrela ikustea. Carmenek harrapatzen dituen irudiak istorioaren zati bat baino ez dira, beste zatia postprodukzioan egiten du, eta horrekin ere asko gozatzen du. Eta zati horrek ahalbidetzen du istorio desberdinak sortzea, mundua bere erara irakatsiz.
Miguel Iriondo
Argazkigintza beti izan zen itxaronaldiari lotutako zaletasunarentzat: argazkiaren denbora bilatzea, errebelatzearen eta positibatzearen unea aukeratzea, eta, ondorioz, etxeko altzarien zalaparta, irudiaren agerpen motela ikustea paperean, ohiko desilusioaren eta emaitza apainen batekiko pozaren arteko tartean. Era berean, bazen zerbait geraezinari lotua: zuri-beltzaren estetikak sortzen zion sedukzio betierekoa.
Zuri-beltzarekiko gustu aitortua izan arren, oraingoan kolorea eta hainbat ehundura mineralekin duen harremana bilatu ditu. Jaizkibelen dagoen koloreen harana, Labetxu ere deitua, askotan joan da bertara naturak gure pertzepziorako dituen jarrera arbitrario eta liluragarrietan oparitzen dizkigun apetak atzematera.
Labetxuren argazki hauek aurkezten ditu orain, non bere inguruaren behaketak forma, egitura eta kolore batzuk mugatu dituen, eta horiek, argazkian oreka bilatzeagatik, ezarritako ordena iragankor baten sosegua eragiten didate.
Enrique Agote
Ikerketa, berrikuntza eta esperimentazio zale amorratua da argazkilaria. Postfotografia izenekoan oinarrituta, teknika tradizionalen eta digitalen konbinazioak eskaintzen dituen aukerak aztertzen ditu. Azkenaldian, Adimen Artifizialaren eta mota horretako irudi harrigarri eta originalen etorkizunaren inguruko berrikuntzak aztertzen ari da.
Bere proiekturik berriena naturan oinarritzen da, baina ez ikuspegi konbentzional batetik, baizik eta adierazteko eta komunikatzeko modu berriak sortu nahian.
Horretarako, collagean, abstrakzioan eta jabetzean oinarritutako hainbat formula erabiltzen ditu. Batzuetan, hainbat espezie edo ekosistematako elementuak nahasten ditu, hibrido fantastiko eta iradokitzaileak sortuz. Beste batzuetan, koloreak, formak edo testurak aldatzen ditu, irudimenera gonbidatzen duten irudi abstraktuak sortuz, eta beste batzuetan, lehendik dauden irudiak bereganatzen ditu, hala nola satelite-argazkiak, mapak edo grafikoak, eta lan artistiko bihurtzen ditu, interpretazio eta esanahi berriak sortuz.
Enriquek ez du bere ikuspegia inposatu nahi, ikuslearena eragin baizik. Horregatik, bere irudiak irekiak eta anbiguoak dira, bakoitzak bere egin ditzan eta bere zentzua eman diezaien.
